Tuinperikelen

Elke twee maanden schrijf ik voor het Alblasserdamse magazine “de Kantlijn” een artikel/column met als thema Gezondheid en Balans. Deze maand over “Tuinperikelen”.Uiteraard deel ik mijn bijdrage ook graag hier.

Mijn tuin is een veelzijdige plek. De ene dag staat het vol bloemen, de andere dag hebben de kippen alles gesloopt. De ene dag is het netjes aangeveegd, de andere dag hebben de kippen alles over het pad heen gespit. De ene dag geniet ik van de gehele verzorging van tuin en kippen en de andere dag zucht ik van het vele werk. Zeker sinds onze kippen hun hok delen met zeven eendenkuikens. Nou ja kuikens, binnen de kortste keren zijn het volgroeide eenden geworden. Probeer die maar eens in bad te stoppen! Eenden zijn leuk. En schattig. En grappig. Maar een zóói dat ze maken! Niet normaal! Daar moet ik af en toe even heel diep van zuchten.

Ik heb ook nog een voortuin. Zo’n voortuin waar je nooit aan toekomt. Zo een met altijd te veel onkruid, waar het gras te hoog staat en de heg niet gesnoeid is. Binnenkort laten we onze voortuin opknappen, waardoor ik er nu al helemáál geen tijd in ga steken. En wat verbaast me nu zo. M’n ongemaaide grasveldje is uitgegroeid tot een wilde bloementuin. Ik vind ’m eerlijk gezegd mooier dan ooit! Dus ‘er’ niets aan doen, is soms gewoon de beste oplossing en dat vond ik nou zo’n openbaring!
Soms is het dus gewoon oké om dingen op zijn beloop te laten en af te wachten wat eruit komt. Soms geeft dat zelfs het beste resultaat. En aangezien ik af en toe zo moet zuchten van alle klusjes hier, vroeg ik me natuurlijk meteen af waarbij ik dat nog meer zou kunnen doen.

In feite is ‘er’ even niets aan doen gewoon hetzelfde als ‘loslaten’. Oh ja, dat weer. Loslaten. Dat ene dat zo simpel klinkt en tegelijkertijd een van de moeilijkste dingen is dat er bestaat. Zeker wat belangrijke dingen betreft, zoals je kinderen, je partner, je werk, studie, noem maar op. De voortuin loslaten was echter héél gemakkelijk. Die staat duidelijk ergens onderaan mijn belangrijke-dingen-ranglijst. Misschien zijn er nog wel meer niet-zo-heel-belangrijke dingen die ik kan loslaten. Misschien wel, al kan ik toch niet zo goed bedenken wat dan precies. Laat ik het dan maar omdraaien en me afvragen wat nou wél belangrijk is. Dan komt bij mij toch altijd dat spreekwoord weer naar boven: als je gezond bent wil je wel 1000 dingen, als je ziek bent wil je maar 1 ding. Dat relativeert enorm. Er zijn maar een paar dingen echt heel belangrijk en de rest is bijzaak. Het is maar net de waarde die je er zelf aan geeft. Is het echt het allerbelangrijkste-op-de-hele-wereld dat mijn huis netjes en schoon is? Euhhmmm, nee. Hoogstens gewoon prettig. En is het allerbelangrijkste-op-de-hele-wereld het feit dat ik allemaal tienen haal op school? Nou nee dus, zonder tienen kom ik er ook heus wel. Dan is vast het allerbelangrijkst-op-de-hele-wereld dat ik niets vergeet mee te nemen als we op vakantie gaan! Oh nee, ook al niet het allerbelangrijkst.

Heerlijk om even zo te relativeren. Dat is ook loslaten, want je hoeft je ineens veel minder druk te maken over niet-zo-belangrijke dingen, zoals of het kippen/eendenhok wel perfect schoon is. Waar een ongemaaid grasveld al niet goed voor is!